Wat drijft een musicus, wat een kunstschilder?
Welnu, wat hen drijft, dat drijft mij! Moet ik dat nog uitleggen?
Ik houd van ambachtsmensen, stratenmakers, akkerbouwers.
Ik heb een hekel aan bemoeiallen en ik kan er heel slecht tegen als iemand pijn heeft.
Ik heb een eed afgelegd naar beste weten en kunnen die mensen bij te staan die bij mij aankloppen. De politiek wil een slaaf van mij maken. De politiek criminaliseert mij als ik mij niet aan hun regels houd. Die regels zijn een resultaat van list, lobby en bedrog.
Vanaf 1986 werd ik veroordeeld tot het hanteren van eenheidsverrichtingentarieven. Voor die tijd mocht ik nog een uurloon vragen. Het werd dus hoe meer verrichtingen hoe meer inkomen, maar ook hoe mooier de vullingen hoe slechter het inkomen. Bull Shit. Ik mocht zelfs niet lager declareren. Geprocedeerd tot en met nota bene de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens. Strijd evenwel verloren.
De SOH opgericht en daarna de Associatie Nederlandse Tandartsen. Kregen we te maken met protocollen. Weer tegen geprocedeerd. ‘Meneer de Rechter’, zei ik, ‘als ik een tandvleesbehandeling wil declareren dan moet ik ook á raison van 100 gulden (1998) de gezondheidstoestand van dat tandvlees in kaart brengen. Met dit protocol moeten mijn patiënten dus 100 gulden meer betalen, voor een behandeling van soms maar 25 gulden!’ Ook dit proces bij het College van Beroep werd verloren.
Tot verrassing van de professie werden de tandartsen in 2012 gedwongen om mee te doen met een experiment van vrije tarieven. Een ideetje van de minister en uitgewerkt door de Nederlandse Zorgautoriteit. Dat experiment hanteerde zulke belachelijke voorschriften en criteria, dat ik wederom bezwaar heb gemaakt. ‘Meneer van Nouhuys’, zei de rechter in hoogste beroep aan het eind van het jaar 2012, ‘alhoewel dit experiment door de Tweede Kamer is teruggefloten en uw beroepsorganisatie haar bezwaar tegen de opheffing van dit experiment in Kort Geding zo juist heeft verloren, wordt uw bezwaar op elk punt afgewezen. U zult zich nog twee maanden aan deze wet moeten houden’.
Vervolgens is de Nederlandse Zorgautoriteit dan van start gegaan met een kostprijsonderzoek om te komen met nieuwe eenheidsverrichtingentarieven. De opzet alleen al is knotsidioot. Ze gooien als het ware alle smaken ijs door elkaar in de veronderstelling dat je dan het beste ijs krijgt. Al ben ik dan alles behalve de waarheid, ik zou toch heel graag het recht willen hebben om niet mee te doen met dit geweld aan leugens en bedrog.
Ik houd mijn patiënten dan ook graag voor dat ze bij mij vrij zijn. Maar dat ik niet vrijblijvend kan staan tegenover mijn verantwoordelijkheid en dat wij nochtans allebei moeten dansen naar de grillen van de politiek. Dat speelt ons tegen elkaar uit en dreigt ons allebei ziek te maken. Steeds hogere premies, steeds kleinere zorgpakketten, steeds hogere eigen risico’s, steeds meer productie, steeds lagere tarieven en steeds minder kwaliteit. Dit kan alleen maar stoppen met bijvoorbeeld een SOH. Die is er voor zowel de arts als de patiënt. Dat drijft mij.
Herman van Nouhuys
Voorzitter SOH | Stichting Onafhankelijke Hulpverlening