Het oude ziekenfondssysteem was gebaseerd op een verplichte premiestelling voor een deel van de Nederlandse bevolking beneden een bepaald inkomen.
Een ziekenfondspatiënt had recht op bepaalde verrichtingen in natura. Dat recht verloor hij als hij niet tweemaal per jaar naar de tandarts ging voor zijn ‘sanering’. De tandarts moest beschikken over een ‘ziekenfondscontract’. Hij declareerde de verrichtingen rechtstreeks bij het ziekenfonds. De vergoedingen waren laag. De productie was hoog. Zo ook de omzetten. Het ziekenfonds is failliet gegaan en een groot deel van de bevolking liep rond met een ‘klapper’.
Naast dit systeem bestond de particuliere tandarts-patiënt relatie. In principe was de relatie in die zin vrij dat de tandarts naar eigen inzicht behandelde en declareerde. De kwaliteit van de particuliere tandheelkunde werd als hoog gekwalificeerd. De patiënt moest daar ook meer voor betalen. De omzet van een zuiver particuliere tandarts was echter beduidend lager dan van een ziekenfondstandarts.
Het huidige systeem kent geen verplicht tandartsenbezoek meer. De tarieven zijn voor iedereen gelijk en worden net als bij het oude ziekenfonds centraal vastgesteld. Particuliere tandheelkunde is nu bij wet verboden. Dit betekent dat de kwaliteit van een enkele tandarts afhankelijk is van de kwaliteit van alle tandartsen tezamen. Dus een hoge omzet met een lage kwaliteit resulteert in lagere tarieven en gemiddeld een lagere kwaliteit.
De patiënt (in het algemeen) krijgt voor lagere tarieven dus het lid op de neus. Om de angst er in te houden krijgt deze of gene tandarts de Zwarte Piet. De bevolking moet zo geloven dat er in hun belang wordt opgetreden en alleen de rotte appels worden verwijderd. Maar wie wordt er op termijn met dit beleid van afknijpen niet ‘rot’? Hebben onze representatieve vertegenwoordigers hier geen verantwoordelijkheid? De SOH gooit daarom een steen in de vijver.
Heeft u zich nog niet geregistreerd bij de SOH? Klik hier en registreer!